Skarby drewnianej architektury sakralnej – odsłona XLI

Babice

Cerkiew pod wezwaniem Zaśnięcia Bogarodzicy zbudowana w 1839 r.

Babicka cerkiew pod wezwaniem Zaśnięcia Bogarodzicy była filią parafii w Skopowie. Zbudowana w 1839 r. przez cieślę Kozubala spod Krosna, przebudowana w 1888 r. Po II wojnie światowej nieużytkowana popada w ruinę.

Cerkiew orientowana, umiejscowiona w południowo-zachodniej części miejscowości na wzniesieniu stromo opadającym w dolinę rzeki, otoczona wieńcem starodrzewu. Opodal cerkwi, od strony zachodniej, drewniana dzwonnica (przesunięta lekko ku pd. względem osi cerkwi).

Cerkiew drewniana, zbudowana na rzucie prostokąta o wymiarach 17,7 m. x 9,1 m., z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i prostokątną kruchtą od frontu, nakryta dachem kalenicowym. Ściany konstrukcji zrębowej wsparte na kamiennej podmurówce, od zewnątrz oszalowane deskami. Wnętrze jednoprzestrzenne z sanktuarium oddzielonym ścianką ikonostasową, wzdłuż ściany zachodniej drewniany chór wsparty na stupach. Wnętrze ozdobione polichromia.

Dawne wyposażenie znajduje się obecnie w Muzeum w Łańcucie, a niektóre ikony w Muzeum Narodowym Ziemi Przemyskiej.

Usytuowana obok cerkwi dzwonnica drewniana, konstrukcji słupowej, zbudowana na rzucie kwadratu, kryta dachem namiotowym z gontowym poszyciem.

Według schematyzmu duchowieństwa greckokatolickiego liczba grekokatolików w Babicach kształtowata się od 200 osób w 1872 roku do 410 w 1918 r. i 409 w 1936 r. W XX w. patronem cerkwi w Skopowie i Babicach była rodzina Radomyskich z Babic. Do 1947 r. wysiedlono z Babic ludność pochodzenia ukraińskiego.